छाती दुख्ने रातहरु

साना शहरहरु ठुला हुँदै गएको छन । महानगरको नक्सामा नयाँ शहर थपिने क्रम जारी छ । मान्छेहरुको भिड बढेपछि शहरमा अभाव र बेरोजगारीको तापक्रम ह्वात्तै बढछ । त्यतिखेर शहरमा बढेको छ जाडो ।जाडोको जोडदार असर आम मान्छेमा परेको छ । बदलिँदो बिश्व र पुजीवाद खडा गरेको प्रदुषणका कारण मान्छे अनेकन भाइरल रोगका सिकार हुन थालेका छ्न । मानौ कि भाइरल रोगका भनेको सिरिया भोका बालकहरुको तस्वीर हो जसले शाशकबाहेक हरेक मान्छेको छाती चिर्छ । ब्यक्तिगत रूपमा मेरो शरीरमा जाडो सहने शक्ति कम छ । जब जाडो लाग्छ कुनै दीर्घकालीन दम रोगीको जस्तो सास फेर्ने क्रिया बढछ । सोच्छु यो देशका हरेक मानिसका छातीमा रोग सार्ने कुरा पुँजीवादी उत्पादन प्रणाली मात्र होइन कहिले पनि जनतालाई शिक्षा स्वास्थ सर्बसुलभ हुन नदिने राज्य ब्यबस्था पनि हो । जो समाजवाद नारा् लगाउछ अनि इण्डियन औसधिको कमिसन खान लाइन बस्छ । रात बाह्र बजेको छ। तापमान निकै तल ओर्लेको छ् । छाती एकदम दुखेर खपिनसक्नु भएको छ । जब जब बाह्र दस बाह्र बीस हुन थाल्छ सास रोकिए झै हुन्छ । सोच्छु जिन्दगी भन्नु यति रहेछ । बाच्नुको यी पलहरु सकसका खातामा दर्ता भएका मृत्यु मिसिएका क्षणहरु हुन । हाछियु आउँछ खोकी लाग्छ । जाडो झन आक्रमक भएको छ। सास फेर्न झन सकस । छाती चैतको हुरि झै बजिरहेछ । द्स बर्ष अघि प्लस टु पढ्दा पीडाले छोपेको निर्जन रात सम्झे । काठमाडौंमा एक्लो मान्छे बिरामी हुनु कति घातक हुन्छ मैले त्यतिखेर नै चेतेको थिए । आज मृत्यु उस्तै गरि जीवनको थाप्लो माथी बस्न आइपुगेको छ । उसले भनिरहेछ पुजीवाद बजारमा सिधा बाटोमा कम्युनिस्ट राजनीति गर्नु भनेको यस्तै हो मान्यबर । अर्को रात नेकपाका युवा नेता रजमान तामाङ र म छौ । चिसोले ग्रसित रजमानजीको हाल पनि उहीँ छ । चैत हुरि झै बजिरहेछ छाती । बाह्र बजे राति उहीँ रित दोरियो । कमरेडलाई सास फेर्न उस्तै सकस भैरहेछ ।मध्य रात छ ।दार्जिलिङको पहाडमा झै जाडो सेकेन्ड सेकेन्डको रफ्तारमा बढिरहेछ ।पानीको बाफ लिने र तातो पानी पिउने काम भयो । तर छुदैन । ५००एम जी को औसधिले नछुने शरीरमा यो सानो चिनिया उपचार प्रणाली के ठिक गर्नु ।रजमान जी त नुवाकोट र रसुवामा निरन्तर सङगठन निर्माण गर्न कुद्दा यस्तो सक्रमणमा फसे । केहि समय अस्पताल नै बसे । एण्टिबाइटिक खाए छोएन । यो भाइरल पुजीवादको जमानामा रोग पनि कम्युनिस्ट माथी बर्जिन मात्र आइपुग्छ । यो रातमा अस्पताल नै जानुपर्यो भने के गर्ने । खल्तीमा दुई चार सय पनि नहुने र बचतसुन्य हामी जस्तो मान्छे हाल कस्तो होला रुरात भर यस्ता बिचार बारम्बार आइरहेछ । खोकीको उपचार पनि यो देशमा कति महङ्गो छ । हामीलाई थाहा छ ।खोकीको उपचार गर्न यहाँ अस्पतालहरु गोलीगाँठोको एक्सेरे गर्छन् । रजमान सर र म बाहिर निस्कयौ । बिहान अलि शान्त छ काठमाडौं । यो भाइरल खोकी अलि कम भएको छ। हामी चिया पसलमा छौ । हामी जस्तै खोकी बोकि हिडने मध्यबर्ग जुलुसछ वरिपरि । हो यार रोग पनि फेसन जस्तै फैलदो रहेछ । एक दिन म बालाजुको एक सामान्य अस्पताल पुगे । सवैभन्दा पहिला अस्पतालमा सुरु भयो असुली धन्दा ।चार सय रुपैयाको टिकट काटियो । डाक्टरले जाच्न सुरु गरे । छातीमा एक्से रगत दिसापिसाब जाँच गर्नेपर्ने ।उसले झन शोषणको भाषा बोल्यो ।रगत र पिसाब जाच्न तल्लो तला पुगे ।अति नै रुखो स्वभावकि नर्स रहिछिन ।रगत तानिन पिसाब मागिन ।हैट २९  सयको बिल आयो । त्यसपछि मैले यो जाच्ने धन्दा छोडेर हिड्ने निधो गरे ।सोधपुछ कक्ष कि नर्स भन्दै थिइन पाँच हजार जतिको औसधि खादा ठिक होला । नहुन पनि सक्छ । मौसम खराब छ । एक मेडिकलमा आएर एन्टिबायोटिक मागे । झोल औसधि पनि खाए ।तातो पानी र अन्य झोलिलो पदार्थ खाए । छाती दुख्न कम भएको छ। खोकी उस्तै छ।  समाजवाद कति रमाइलो शब्द छ् ।रुमानी समाजवाद पत्रिक टिभी रेडियोतिर बडो गज्जव सुनिन्छ ।जब जनता एक क्याप्सुल औसधि बिना मर्न थाल्छन् । त्यो जाबो समाजवाद भ्रम बाहेक केही हुँदैन ।राज्यले शिक्षा स्वास्थ पनि निशुल्क गर्न सक्दैन भने गणतन्त्रको फुर्ति के लगाउनु ।