मुलुक जिताएर आएका प्रधानमन्त्रीलाई लाज नमानि भन : प्रचण्ड जिन्दावाद !

खासमा हाम्रो तन्तुमा देश छैन । तन्तु र तत्तुमा देश नभएकाहरु अराजक हुन्छन् । आजकल अराजकता पोख्न केही अमेरीकी साहुका भित्ताहरु उपलव्ध छन् । जसलाई हामीले हिनता, कुण्ठा र अराजकताले रङ्ग्याइरहन्छौ । किनकी नशामा देश नहुनेहरुले तुजुकमा देश पालेर यसको दोहोलो काड्नु पर्दछ । हामी दोहोलोको निरन्तरता हौ । हामी देश नभएका हौ र देश नहुनुको अर्कोे अर्थ इज्जत नहुनु पनि हो । इज्जत नहुँनेहरु नाङ्गीदा कोही हाँस्दैन । यसकारण हामीलाई यो एक भव्य मजाक मन्चन नगर्दा सम्म निन्द्रा लाग्दैन ।

हाम्रा प्रधानमन्त्री भारत गए । हाम्रा प्रमलाइ एयरपोर्टमा लिन  मुखिया  शैलीमा  कारीन्दा पठाए । हामीलाई लाग्यो हाम्रा प्रधानमन्त्री हाम्रा होइनन् । भारतले हामीलाई हेप्न खोजेको हामीलाई दुखेन । सडकमा कोही आएन र भनेन –नेपाली जो होस हेपेको हामी सहदैनौँ । वरु हामी एकाथरी मानिसहरु अल्लादीत भयौ । हामीले पुराना फोटा पोष्ट्यायौ  र भन्यौ यिनका भन्दा   तिनको मनितो गतिलो थियो । हामीले जानेनौ कि भारत हाम्रो हितैसी होइन  र उ हाम्रो भलो सोच्दैन । यो घाटाको व्यापारलाई फुलको गुच्छाले संसारमा कसैले पनि सत्कार्दैन । भारतीयहरुलाई थाह थियो, प्रचण्डले नदी वेच्दैनन् ,एअरपोर्टमा एयर मार्शल राख्न दिदैनन् । हो, केही नदिनेलाई फुल दिनु हुँदैन यो भारतीय सिद्धान्त हो । हामीले केही वुझ्यौ धेरै वुझेनौ र भन्यौ –तिनले फुल दिएनन ।

नेपालका प्रधानमन्त्री प्रचण्ड महात्मा गान्धीको शालीक अगाडी उभिदाँ नेपाल उभिएको  ख्याल गर्ने भारतीयहरु धेरै छन् । तिनले प्रचण्डको त्यो प्रचण्ड स्वरुपको ख्याल गरेरै होला केही छिन पछिको हैदरावाद हाउसमा विश्वको प्रमुख जनसंख्याका प्रधानमन्त्रीको अगाडी नेपालको उपस्थिती नाथे हुन पाएन । नेपाल खेती नगरेर वेशाहा खान पल्केको लम्पट जस्तो हुन परेन । बरु हामी हाम्रो स्वभीमानका अटल स्तम्भ भयौ र भन्यौ –हामी लिन मात्र होइन दिन पनि जान्दछौ । तिमीलाई चाहिन्छ भन –हामी दिन  तयार छौं । तर हामी नदी वेच्दैनौ ,हिमाल बन्धकी राख्दैनौ । हामी पानी र विजुली बेच्छौ । संसारमै सस्तो र सफा विजुली उत्पादन गर्ने देश हामी हौ । भारतिय झण्डा अगाडी समान हैसियतमा उभिएर गरीएको यो लेनदेन नेपालको विकासमा कोशेढुंगा वन्नेमा हामी विस्वस्त छांै । तर हामीले यो वुझेनौ वरु अंग्रेजी उच्चारणको ढंग मिले नमिलेकोमा तर्क लडायौ र देशले हैदरावाद हाउसमा जितेको उत्सव विर्सियौ । ‘दश वर्षमा दश हजार मेघावाट बिजुली’ यो कुनै ठट्टा थिएन यो त नेपाल सिगार्ने सुत्र थियो र हो ।

यो यसै आविस्कार भएको होइन । यसमा तर्क, विस्वास र अडान सहित चातुर्यतापुर्वक लिइएको पहलकदमी छ । यो हामी हौ ,छौ र हामी विच्कीयौ भने घाटा तिमीलाई पनि हुन्छ भन्दै तिन–तिन पटक एकान्तमा लगेर पढाएको पाठको परीणाम हो । सन १९९९ पछि नेपाल–भारत वाणिज्य सन्धी पुनरावलोकन भएको थिएन । २०१७ पछि त यो नवीकरण पनि भएको थिएन । यो पटक सन्धी नविकरणमात्र भएन यसलाई पुनरावलोकन पनि गरीयो र भनियो अव नेपाल भारतको रेलमार्ग र जलमार्ग हुँदै समुन्द्र सम्म पुग्न सक्नेछ । जमिन जल र आकाशमार्गमा नेपालले पाएको अनुमती आफैमा अर्को ऐतिहासिक घटना थियो ।

पानीजहाज अव गफाडीको गफमात्र होइन केही भौतिक संरचना निर्माण गर्ने हो भने हाम्रो निकट भविश्यको वास्तविकता पनि हो । बनेर चार वर्ष सम्म संचालन अनुमती नपाएको र त्यसै दिन सुरु भएको विराटनगर सम्मको मालवाहक रेल अव उरण्ठेउलो गफ मात्र होइन वर्तमानको अकाट्य सत्य पनि हो । सिमानामा समानताका साथ उभिएका उस्तै उस्तै लाग्ने भवनहरु केही वनेका छन र केही वन्ने छन । ति स्थानमा देशले वेचेका र किनेका सामानको हिसाव रहने छ । घरघरमा ग्याँसको पाइपलाइन लगाइदिने वाचा गरेकाहरुले कुनै दिन तेलको पाइप अमलेखगंजवाट चितवनसम्म आउने छ भन्ने परीकल्पना पनि गरेनन । चितवनमा वन्ने पेट्रोलियम भण्डारणका ट्यांकी सायद अवको चार वर्ष भित्रैमा जमिन चीरेर सतहमा देखिने छन । झापामा पनि सीलगुडी देखिको पाइपलाइन आइपुग्ने छ । वुटवल देखि गोरखपुर सम्म नेपालको विजुलि वहने अन्तरदेशिय प्रसारण लाइन वन्ने छ । यो त्यहि देशले वनाउने छ जस्ले हामीलाई कष्टसाध्य नाकाबन्दी दिएको थियो । ति विजुलीका टावरहरु त्यहि देशमा उभिने छन जस्का सेना हाम्रा कालापानीमा छन् । यो कुटनितीमा देशले जितेको जिउँदो तथ्य हो र जस्का निर्विवाद नायक प्रचण्ड हुन् ।

देश नक्सा मात्र होइन । देश हुन– माटो र माटो माथि उभिनेहरु पनि चाहिन्छ । नक्शाको कालापानी हाम्रो वहादुरीता होला तर यो भारतिय टेवुलमा नपुग्नु हाम्रो नालायकीपन थियो । यसपटक कालापानी भारतिय टेवुलमा पुगेको छ । कहिल्यै नेपालसँग सिमा समस्या छ भन्न नमान्ने भारतका प्रधानमन्त्रीले हैदरावाद हाउसमा उभिएर भने सिमा समस्या आपसी सहमतीमा समाधान गरीने छ । जो यो भ्रमणको अर्को उपलव्धी हो । कालापानी हाम्रो हो । नक्सामा मात्र होइन भुगोलमा पनि हो । हामीलाई हाम्रो भुगोल चाहिन्छ । प्रचण्ड यो मामिलामा दृढताका साथ उभिए –जो नेपालका लागि गर्वको विषय हो ।

त्यसो त नेपालका सरकार प्रमुख भारतमा जाँदा राष्ट्रिय स्वधिनतामा खत पर्ने गरी दस्तखत गर्ने  हुन् कि भन्ने आशंका सधै रहने गरेको थियो । प्रचण्डले यसलाई अवरुद्ध गरीदिएका छन । भनेका छन हामी पारस्परीक हिसावले जति आवद्ध छौ त्यति नै आफ्नो वारेमा निर्णय गर्न स्वतन्त्र छौ । यो स्वतन्त्रता चन्द्र सुर्य जत्तिकै अटल छ । यसकारणनै अव लुम्वीनीमा आन्तरिक र वाह्य रडार गाइडेड उडान र अवतरण हुनेछन । भारतमा तिव्रढंगले वढ्दो उर्जाको आवश्यकतालाई पुरा गर्न उ नेपालमा लगानी गर्ने गरी नआइ सुखै छैन । यसकारण आगामी दिनमा उर्जाका क्षेत्रमा भारतिय लगानी वढ्ने छ । आफ्नै विजुलीका टावर र लठ्ठा प्रयोग गरी नेपाली विजुली वंगलादेश पुर्याउने कुरामा भारत अव सहमत छ । करिव तिन दशक अगाडी भएको महाकाली संन्धी र त्यो सन्धीले वनाउने भनेको पंन्चेश्वर परीयोजनाको डिपीआर अहिले सम्म वनेको थिएन यदि भारत इमान्दार भएमा आगामी तिन महिनामा त्यसको डिपीआर पुरा हुनेछ । पन्चेश्वर वन्नु  पश्चिम नेपालको विकासका लागी अर्को सकारात्मक कुरा हुनेछ । दोधारा–चाँदनीमा वन्ने सुख्खा वन्दरगाहले पुर्वमा एकक्षत्र कायम रहेको आयात र निर्यातको भारलाई पश्चिम सम्म पुर्याउने छ जसको सकारात्मक असर स्थानिय जनजिवनमा पर्ने निश्चित छ । यी सवै तथ्यवाट हेर्दा प्रचण्डको भारत भ्रमण आफैमा ऐतिहासिक  छ ।

त्यसो त भारत विश्वको पहिलो जनसंख्या भएको देश हो । सैन्य हिसावले चौथो, अर्थिक हिसावले छैटौँ देश हो । विश्वका कुनै पनि देश भारतसँग सम्वन्ध राम्रो भइरहोस् भन्ने चाहन्छन् । किनकी यो व्यापारको सवै भन्दा विसाल र सघन भुगोल हो । उसका आफना स्वार्थहरु नहुने कुरै भएन । हाम्रा पनि स्वार्थहरु छन । दुवै देशका स्वार्थहरुमा धक्का नपर्ने गरी सम्वन्धलाई कसैले पर्गेल्न सक्छ भने त्यो प्रचण्ड नै हुन् । को आयो, कस्ले स्वागत गर्यो, कुन वस्त्र लगायो, कसरी वोल्यो वा मन्दीर किन पस्यो भन्ने तर्क समाजमा रहेका तेस्रो दर्जाका मस्तिष्कहरुको उपज हो । जो नेपालको पानी खान्छन्, डिभि भर्छन् र देशभक्त भएको हुलिया ओड्छन । सिमामा डुवान ,व्यापारमा घाटा ,अग्नीपथको कुरा र समयमा नसकिएका विकासे काम लगायतमा भारतसँग वसेर छिचोल्नु पर्ने धेरै कुराहरु छन् । र पनि यो भ्रमणमा जे भयो त्यो परीणाम सहित हाजिर छ । मुख्य कुरा देशले हारेन । हैदरावाद हाउसमा मुलुक होचो देखिएन । हाम्रो स्वभीमान जिउँदो गरी उभियो । यो एक क्रान्तिकारीको नेतृत्वबाट मात्र संभव थियो । प्रचण्डले मुलुकप्रति वफादार रहि यो युगिन दायित्व  कुशलतापुर्वक पुरा गरेका छन । 

यसकारण मुलुक जिताएर आएका प्रधानमन्त्रीलाई लाज नमानि भन –प्रचण्ड जिन्दावाद !