काठमाडौं । भारतको जम्मु–कश्मीरको पहलगाममा भएको चरमपन्थी हमला २०१९ पछि भएको सबैभन्दा घातक हमला मानिएको छ, जसमा कम्तीमा २६ जनाको मृत्यु भएको छ।
मृतकमध्ये सैनिक वा सुरक्षा अधिकारीहरू होइनन्, तर भारतको सुन्दर घाटीमा घुम्न आएका पर्यटकहरू थिए।
यही कारणले यो हमला क्रूर मात्र होइन, प्रतीकात्मक पनि मानिएको छ—यो न केवल निर्दोष जनताको ज्यान लिने योजना थियो, तर भारत सरकारले ‘स्थिति सामान्य छ’ भन्ने सन्देश दिनका लागि गरेका प्रयासहरूमाथि पनि हमला हो।
भारतको सम्भावित प्रतिक्रिया
कश्मीरको जटिल इतिहासलाई मध्यनजर राख्दै विज्ञहरूले भारतको प्रतिक्रिया विगतका घटनाहरू र वर्तमान सार्वजनिक तथा राजनीतिक दबाबद्वारा तय हुने बताउँछन्।
हाल भारतले पाकिस्तानसँगको अटारी सीमा बन्द गर्नु, सिंधु जल सन्धि निलम्बन गर्नु र केही पाकिस्तानी कूटनीतिज्ञहरूलाई देश निकाला गर्नुजस्ता कडा कदमहरू चालेको छ।
भारतीय रक्षा मन्त्री राजनाथ सिंहले पनि ‘कडा कारबाही’ हुने र हमलामा संलग्न मास्टरमाइन्डलाई पनि नछोडिने बताएका छन्।
भारत के गर्न सक्छ?
विश्लेषकहरूका अनुसार मुख्य प्रश्न भनेको भारतले सैन्य कारबाही गर्छ कि गर्दैन भन्ने होइन, बरु यस्तो कारबाही कहिले र कस्तो ढंगले हुनेछ भन्ने हो।
सैन्य इतिहासकार श्रीनाथ राघवनका अनुसार, “हामीले केही कडा प्रतिक्रिया देख्न सक्छौँ, जस्तो २०१६ र २०१९ मा देखिएको सीमापार सर्जिकल स्ट्राइक वा हवाई आक्रमण।”
उनले भने, “सरकारका लागि अघिल्ला प्रतिक्रिया भन्दा कम गर्नु अब गाह्रो हुनेछ। यस्ता अवस्थामा गलत अनुमानको सम्भावना दुबै पक्षमा रहन्छ।”
२०१६ मा उरी हमला र त्यसपछिको सर्जिकल स्ट्राइक, र २०१९ को पुलवामा हमला पछिको बालाकोट हवाई आक्रमण अहिलेको सन्दर्भमा महत्त्वपूर्ण मिसाल हुन्।
त्यसबेला पाकिस्तानले पनि कडा प्रतिक्रिया दिएको थियो र एक भारतीय पाइलटलाई बन्दी बनाएको थियो।
संघर्षको जोखिम
२०२१ मा दुबै देश एलओसीमा युद्धविराममा सहमत भएका थिए, तर त्यसयता जम्मु–कश्मीरमा बारम्बार भएका चरमपन्थी आक्रमणहरूले स्थितिमा थप तनाव सिर्जना गरेको छ।
अन्तर्राष्ट्रिय मामिलाका विश्लेषक माइकल कुगलम्यान भन्छन्, “यदि भारतले हमलामा पाकिस्तानको संलग्नता प्रमाणित गर्छ वा त्यस्तो मानिन्छ भने भारतले सैन्य कारबाही गर्न सक्ने सम्भावना बलियो छ।”
उनका अनुसार, यसले भारतलाई राजनीतिक लाभ त दिन सक्छ, तर तनाव अझ चर्किने जोखिम पनि हुन्छ।
भारतका विकल्पहरू
अमेरिकाको आलबनी विश्वविद्यालयका क्रिस्टोफर क्लैरीका अनुसार, भारतसँग दुई मुख्य विकल्प छन्:
सीमामा गोलीबारी – २०२१ को युद्धविराम सम्झौतामा कमजोरी आउने संकेत दिन सक्छ।
हवाई आक्रमण वा क्रूज मिसाइल हमला – जसले चरमपन्थी आधारहरूलाई लक्षित गर्न सक्छ तर पाकिस्तानबाट जवाफ आउने जोखिम पनि रहन्छ।
क्लैरीका अनुसार, “दुवै विकल्प जोखिमयुक्त छन् र यसपटक अमेरिका अन्य अन्तर्राष्ट्रिय मुद्दामा व्यस्त भएकाले मध्यस्थता गर्न सक्ने सम्भावना कम छ।”
परमाणु खतरा
भारत र पाकिस्तान दुबैसँग परमाणु हतियार रहेको कारण, कुनै पनि सैन्य कारबाही अत्यन्त संवेदनशील हुन्छ।
राघवन भन्छन्, “परमाणु हतियार दुबै खतरा र निवारक शक्ति हुन्—यसले दुबै पक्षलाई संयमित निर्णय गर्न बाध्य बनाउँछ।”
पुलवामाको पाठ
कुगलम्यान भन्छन्, “पुलवामा संकटबाट एउटा पाठ भनेको यो हो कि दुबै देश सीमित सैन्य कारबाहीलाई स्वीकार गर्न तयार छन्।” तर हरेक प्रतिक्रिया राजनीतिक लाभसँगै सैन्य जोखिम पनि बोकेको हुन्छ।
भारत जुनसुकै बाटोमा अघि बढे पनि, पाकिस्तानको प्रतिक्रिया, अन्तर्राष्ट्रिय प्रतिक्रिया, र आन्तरिक सुरक्षा व्यवस्थामा देखिएको कमजोरीले परिस्थितिलाई जटिल बनाइदिन्छ।
जम्मु–कश्मीरको संवेदनशीलता र चरमपन्थी गतिविधिहरूको पुनःउत्थानले भारत–पाकिस्तान सम्बन्धमा पुनः तनाव थपेको छ। अझ खतरनाक कुरा त के हो भने—शान्तिको सपना अझ टाढिँदै गएको छ।
प्रतिकृया लेख्नुहोस्: