भूकम्पले दुबै खुट्टा गुमाएका रमेश भन्छन् – ‘रोएर-कराएर हुँदैन, रमाउनुपर्छ’

काठमाडौँ, ‘आमा म बाँच्दिन यो दुखाई सहन सक्दिन’ भूकम्पपछि दुवै खुट्टा गुमाएका सोलुखुम्बु सल्यान–७ का १४ वर्षीय सन्देश बस्नेत आफ्नो पीडा आमालाई पोख्दै थिए । छोराको पीडा सहन नसकी उनकी आमा पशुपति बस्नेत अर्कोपट्टि फर्किंदै आँसु पुछ्दै थिइन् । उनी आफ्नो छोरालाई हिम्मत नहार्न आग्रह गर्दै थिइन् । ठीक त्यसैबेला ह्विलचियर चलाउँदै सान्त्वना दिन आइपुगे दैलेख बाँसी–३ का १८ वर्षीय रमेश खत्री । \'हेर भाइ यसरी हरेश खानु हुन्न । म पनि तिमी जस्तै त छु नि हेर त । मेरा पनि दुवै खुट्टा छैनन् । तर सबैतिर घुम्दै तिमी भएको ठाउँमा पनि आइपुगेँ\', उनले भने । रमेश सन्देशलाई आफूसँगै बाहिर घुम्न हिँड भनिरहेका थिए । ‘यहाँ बस्यो भने पीडा भइरहन्छ बाहिर घुम्न हिँड पीडा भुल्छौ आनन्द महसुस हुन्छ । अब रोएर कराएर केही हुँदैन दैवले हामीलाई नयाँ जीवन दियो त्यसैमा रमाउन सिक्नुपर्छ भाइ ।’ दुवै महाराजगन्जस्थित टिचिङ अस्पतालको चौथो तलामा रहेको शैयामा थिए । दुवैको पीडा एउटै थियो । दुवैले आफ्ना खुट्टा गुमाएका थिए । रमेशले आफूले खुट्टा गुमाए पनि अरुलाई आफ्नो पीडा देखाउनेभन्दा हिम्मतका साथ काम गर्न आग्रह गरिरहेका थिए । आफ्नै गाउँमा कक्षा १० मा अध्ययनरत रमेश काम विशेषले साथीहरुसँग काठमाडौँ आएका थिए । रमेश र उनका साथीहरु काठमाडौँको नयाँ बसपार्कस्थित भूमेश्वरी गेष्टहाउसमा बसेका थिए । उनका सबै साथी काठमाडौँ घुमघाम गरी घर फर्किसकेका थिए । तर उनको भने केही काम बाँकी रहेकाले काठमाडौँ रोकिए । मेरो योजना १२ गतेकै दिन ‘नाइट’ गाडीमा घर जाने थियो त्यसैले टिकटसमेत मिलाइसकेको थिएँ, उनले भने । दिउँसो खाना खाएर कपडा ‘प्याकिङ’ गर्दै थिए एक्कासि उनलाई रिङ्गटा लागेको महसुस भयो । उनले भने, \'दुई तलामाथि थिएँ म, सबै हल्लिन थाल्यो भूकम्प भन्ने थाहा हुने वित्तिकै हतारहतार बाहिर सिढीँबाट ओर्लिदै थिएँ । एक तला ओर्लिन नपाउँदै गेस्टहाउस ढल्यो ।’ उनको दुवै खुट्टालाई दुइवटा फलामको डण्डीले च्यापेको थियो । उनको शरीरको माथिको भागलाई एउटा सानो बारले छेकेको थियो । उनले सुरुमा त आफू बाँच्छु भन्ने आसा नै मरेको बताए । ‘तर केहि समयपछि बाहिर सबैजना कराउन थाले । भित्र कोही छ ? भन्ने आवाज आयो । अनि मैले म छु भनेर चिच्याएँ । मेरो वरिपरिका सबैजना बचाउ भन्दै थिए ।’ उनीसँगै त्यस घरमा अरु पनि पुरिएका थिए । उनले सुनाए– ‘एकछिन अघिसम्म पुरिएका अरु बचाउ भन्दै रहेका भएपनि केही समयपछि उनीहरु बोल्नै छाडे । म पनि बिस्तारै बोल्न नसक्ने अवस्थामा पुगेँ ।’ उनलाई २४ घण्टापछि नेपाल प्रहरीले उद्दार गरेका थिए । रमेशलाई घाइते भएको भन्दा पनि आफू बाँच्न पाएकोमा खुशी लागेको बताए । एक सहयोगीको भरमा रमेश ‘ह्वील चियर’ गुडाउँदै भूकम्पमा परेर घाइते भएका अस्पतालका अन्य बिरामीलाई पनि सान्त्वना दिने गरेका छन् । कक्षा ८ मा अध्ययरत सन्देशले छात्रवासमा रहेका बेला भूकम्पमा परेर आफ्ना खुट्टा गुमाएका हुन् । विसं २०६२ मा तत्कालीन माओवादी र प्रहरीबीचको भीडन्तमा परी उनको बुवाको मृत्यु भएको थियो । बुवाको मृत्युपछि सन्देश साँगामा रहेको होस्टेलमा बसेर अध्ययन गर्दै आएका थिए । भूकम्पका बेला भाग्ने क्रममा रेलिङ्ले उनको खुट्टा किचेको थियो ।  दुखाइ सहन नसकेर चिच्याइरहँदा निकै बेरसम्म कसैले उद्दार गर्न नआएको उनले बताए । केही समयपछि होस्टेलका एक गार्डले उठाउन आएका थिए । उनकी आमा पशुपतिले भूकम्प गएपछि होस्टेलमा फोन गरेर सोध्दा सबै विद्यार्थी सकुशल छन् भनेर झुटो बोलेको बताइन् । ‘आफ्नो छोरा ठिक छ भनेर ढुक्क भएर बसेकी थिएँ । तर भोलिपल्ट मात्र थाहा भयो यस्तो भएको रहेछ ।’ सन्देशको खुट्टाको शल्यक्रिया आइतबार मात्र भएको थियो  । शनिबारकै दिन खुट्टाको शल्यक्रिया हुन पाएको भए आफ्नो छोराले खुट्टा गुमाउन पर्ने थिएन भन्दै होस्टेलकै लापरवाहीले छोराको खुट्टा गुमेको आरोप समेत लगाइन् ।