ओलीको निभ्न लागेको जिन्दगीको उपहार

निहारिका ! स्वतन्त्रतालाई भाकेपछि भाक्न बाँकी कुनै भाकल हुँदैन देशलाई ढोगेपछि ढोग्न बाँकी कुनै देवल हुँदैन एउटा युद्ध खुदै युद्धका विरुद्ध लडेपछि लड्न बाँकी कुनै युद्ध हुँदैन । –अज्ञात मान्छेहरु भन्ने गर्थे, गर्छन्– घिउ, सख्खरले धुँदैमा नीम गुलियो हुँदैन । वास्तवमा वर्तमान सरकार जसले एउटा कालखण्ड घरेलु सामन्तहरु र विस्तारवादको गठजोडले लादेको नाकाबन्दीविरुद्ध सतीसाल उभियो र त चुलो निभेका, गाडी थन्क्याएका, बुङबुङ्ती उडेको धुलोमा हत्केलाले नाकको प्वाल थुनेका, भोकले टाँक्सिएका, औषधिविना छट्पटिएका, इलम चिप्लिएका साराका सारा देशभक्त नेपालीहरुले सलाम गरे । यसो मोहोर, रुपियाँ भाउ बढ्दा सडक जुरुक्क पार्ने युवा विद्यार्थीहरु चुपचाप बसे । के धनी, के गरीब, के शिक्षक, के मजदुर, के व्यापारी, के वकिल, के पत्रकार–तमाम राष्ट्रभक्तले चुइँक्क आवाज ननिकाल्नुको पछाडिको कारण किमार्थ कम तड्पाइ हुँदै होइन, बरु स्वाधीन राष्ट्रप्रतिको नमन, उत्तरदायित्व बोध र एकताको चिराग हो, न कि ओलीको अन्ध समर्थन । परन्तु सरकारलाई लाग्यो नेपालीहरु यतिसम्म निरीह बने कि सरकारको विरोध गर्ने सामथ्र्य समेत राख्दैनन् या सरकारका पूर्ण समर्थक हुन् सारा नेपाली भन्ने भ्रान्ति पनि हुन सक्छ । कुरा किमार्थ यस्तो होइन । मौसमको पारो जतिसुकै घटे पनि विरोधको पारो अब ह्वात्तै चढ्नेवाला छ ।

उपप्रधामन्त्रीले सङ्केत गरेअनुसार ओली अब दक्षिणी धामको तीर्थाटनका निम्ति पूरै तयारीमा छन् । यमुनाको गङ्गाजल सेंचन गरेर पवित्र हुनका निम्ति खुट्टो उचालिसकेका छन् ।

[caption id=\"attachment_44721\" align=\"alignleft\" width=\"150\"] लेखक[/caption] उपप्रधामन्त्रीले सङ्केत गरेअनुसार ओली अब दक्षिणी धामको तीर्थाटनका निम्ति पूरै तयारीमा छन् । यमुनाको गङ्गाजल सेंचन गरेर पवित्र हुनका निम्ति खुट्टो उचालिसकेका छन् । चीनसँग पेट्रोलियम पदार्थ व्यापारको सम्झौतामा ढिलाढाला हुनुको पछाडि कुनै संयोग नभएर दक्षिणी मोहनी हो भन्ने कुरा यतिबेलासम्म छर्लङ्ग भइसकेको छ । उपप्रधानमन्त्रीले समेत चीनबाट व्यापार, पारवहनबारे कुनै ठोस धारणासहित नेपाल फर्किएनन् । आखिर जतिसुकै हेपे पनि, थिचोमिचो गरे पनि, उपहास गरे पनि, परिहासको पात्र बनाए पनि दक्षिण दाहिना हुँदा सत्ता र शक्ति एवं अकुत सम्पत्ति प्राप्त हुने हुनाले त्यतैतिर ‘त्वम् शरणम्’ गर्ने प्रवृत्तिले यसपटक समेत निरन्तरता पायो, आगामी पुस्तालाई पराधीनताको गर्तमा धकेल्दै । दक्षिणकै कारण त्यत्रो बलिदानीपूर्ण समर हाँकेका प्रचण्ड र बाबुराम तल्लो दर्जाको गालीगलौजमा उत्रिएका छन् । एउटाले अर्कोलाई भ्रष्टाचारी करार गर्न न्वारानदेखिको बल लगाएका छन् भने अर्कोले मित्रघाती सावित गर्न लगौंटी कसिरहेका छन् । इतिहासको यो मोडमा आएर किन बाबुराम बिच्किए वा एस्. जयसङ्करको आदेश पेरिसडाँडाले तामेल नगर्दा सिङ्गो राष्ट्रले कसरी गोता खायो भन्ने विषयमा आगामी दिनमा तीव्र बहस हुँदै जाला । आफैंले अल्पविराम, अर्धविराम र पूर्णविराम साथै शुद्धाशुद्धिसमेत हेरेको संविधान सौताको सन्तानझैं अपनत्व ग्रहण गर्न बाबुरामलाई कुन नेपथ्यको सङ्केतले अवरोध ग¥यो, भावी दिनमा यसबारेको चर्चा–परिचर्चा पनि मनग्गे हुनेवाला नै छ । बिप्पा सम्झौता र भारतीय एयरमार्सलको प्रस्तावदेखि ‘देशलाई जुवा खेलेँ’ भनेका उनका कथनसम्म देशभक्त नेपालीका कानमा गुञ्जिरहने छन् युगौंयुग चाहे जुनसुकै भावमा किन नहोस् ।

यहाँका नेतागणले राष्ट्रको जतिसुकै चीरहरण गर्ने खोजे पनि लाज ढाक्ने गुन्यु बन्न तयार छन् सर्वसाधारण जनता र त यति साह्रो महङ्गी, कालो बजारी र अभावमा पनि मुख बाएका छैनन् ।

मधेसी आन्दोलनको अन्तर्य र मकसदका विषयमा पनि काफी कुरा आइसकेका छन् र यसको ग्रयाण्ड् डिजाइनको पर्दा पनि लगभग खुलिसकेको छ । को कसको लहैलहैमा लाग्यो र राष्ट्रलाई रिट्ठे भुँमरीमा जाक्यो भन्ने कुराको हिसाबकिताव ऐनमौकामा हुने नै छ चाहे त्यो पछ्र्याैट गर्नै नसक्ने खालको नै किन नहोस् । भँडार खनेर आँगन पुर्नेहरुको सक्कली हैसियत सालाखाला सतहमा आइसकेको छ । यसमा आजसम्म सत्ताको सारथि बनेका कोही पनि चोखा भेटिने छैनन् । यो देशका जनता लडाएर किनारामा बसी थपडी बजाउने कोही कसैलाई पनि छोड्ने छैन भावी पुस्ताले । बात मार्ने स्वर नभएका किच्चकहरु राग ढाल्ने सुर कस्दै छन् र फरक चम्कोमा भात बसाल्दै छन् । थाहा छैन, पारिको इशारामा पाक्ने भात भर्सेला, नभर्सेला । यहाँका नेतागणले राष्ट्रको जतिसुकै चीरहरण गर्ने खोजे पनि लाज ढाक्ने गुन्यु बन्न तयार छन् सर्वसाधारण जनता र त यति साह्रो महङ्गी, कालो बजारी र अभावमा पनि मुख बाएका छैनन् । अन्यथा उत्तरतिरको तेल आयातमा भाँजो हाल्ने देशद्रोही जमातलाई भूतले पाएको मधौरु बनाइदिने थिए । मरी जानु न गरी खानु बनेर मुखमा ठेडी कोच्नु पर्दैनथ्यो उनीहरुले ।

उनी जसरी मोदीलाई मनपेट दिँदैछन् र आफ्नो सत्तालाई लम्ब्याउने खेलमा लिप्त हुँदैछन् यसले उनलाई पुनः एक पटक महले छोपेको विष सावित गर्नेछ ।

हो, ओलीले यो भुइँमान्छेको सदाशयतालाई किमार्थ नसम्झियू्न् उनीहरुको कमजोरी । अहिले भित्रभित्र जस्तो खिचडी पाक्दैछ त्यसले उनले हालको कालखण्डमा आर्जित मर्यादा पुनः क्षीण हुनेछ र मान्छेले उही पञ्चेश्वर सौदा गर्ने ओलीलाई दिलदिमागमा राख्ने छन् । उनी जसरी मोदीलाई मनपेट दिँदैछन् र आफ्नो सत्तालाई लम्ब्याउने खेलमा लिप्त हुँदैछन् यसले उनलाई पुनः एक पटक महले छोपेको विष सावित गर्नेछ । जसरी बुद्धिजीवीहरुले उनलाई धापको किलो सम्झन्थे उनी त्यही बुझाइलाई सिद्ध गर्ने दिशामा यात्रारत छन् यतिबेला । यदि यो पङ्क्तिकारले उनलाई पानी खेदो गरेको अर्थ लाग्दैन भने उसले एउटा नागरिकका रुपमा भन्नैपर्छ– डङ्का पिटाएर जोगिँदैन राष्ट्रियता र स्वाधीनता । त्यसका निम्ति केही न केही उनले पनि त्याग गर्नैपर्छ जसरी जनताले गरे यतिन्जेल । अन्ततोगत्वा अरस्तुले भनेझैं ‘म त्यसलाई बहादुर मान्छु जसले आपैmँलाई जित्नसक्छ तर त्यसलाई होइन जसले शत्रुलाई जित्दछ’ भन्नै पर्दछ तमाम देशभक्त नागरिकहरुले । उनले  आफूलाई त के शत्रुलाई जित्ने पनि छनक देखाएका छैनन् । के यही हो त उनको निभ्न लागेको जिन्दगीको उपहार नेपाली जनतालाई ?