नारी ! पढ आफूलाई

अपाङ्ग राज्यमा आठ मार्च मनाइरहँदा पुन्टीहरुका स्वत्वहरू गाउँदै सेतीलाई नियालिरहेछु पढ्न नसकेका अक्षरहरूमा युद्धको अनुभव गर्दै मानव सभ्यताको संघारभित्र छिरेको छु यतिबेला डोल्पाको ठिहीमा बसेर पुन्टी रोकायाको वृत्तचित्र कोरिरहेछु क्रान्तिका स्वत्वहरू छैनन् म भनिरहेछु कविता पुनका स्वत्वहरू पढ्न आग्रह गरिरहेछु मानिसहरू पढिरहेका छैनन् उनलाई उनका श्रावकहरू मयुर झैँ नचाइरहेछन् आठ मार्चले उनको आँगन टेकेन कहिल्यै घुर्ची वरिपरिका बस्तीहरूका सिमीका झाङ्हरूले पहिल्याउन सकिरहेका छैनन् आफैंले भोगिरहेका कुराहरू यहाँ प्रस्तुत भइरहेछन् आठ मार्चले पुन्टीले बोकेका बन्दुकहरूको चर्चा गर्न चाहँदैनन् उनको पिठ्युँमा रहेका सुन्दर बन्दुकहरू नै मानिसहरूको इतिहास खोजिरहेथे हुम्लाका बारीहरूमा उवाको सातु नपाएर छट्पटिएकी पुन्टीका जीवनहरू एक मुठी सातु मागिरहेको कुरा आठ मार्च भन्न नै रुचाउँदैनन् कविता पुनहरूले दुःख भोगिरहेका कुनै पर्चाहरूमा छैनन् अगाडि उभ्याइदिएर नचाउँदैमा उनको सपना साकार हुन्छ र ? काम नगर्ने प्रेतहरूले क्रान्तिको कुरा गर्दा हाँसो उठ्छ पुन्टीका सुसेलीहरू उनले गाएका मिठामिठा गीतहरू धुनहरू सुन्न सक्ने तागत छैन आठ मार्चलाई जीवनलाई क्रान्तिको बाटो बनाउने कविता पुन आहुति हुन तयार छिन् कर्तव्यपरायणता प्रस्तुत गरेर चिप्लेकीराहरू एनजीओका हुलाकीहरू आठ मार्चको बेलुन लिएर काठमाडौँको धुवाँसँगै उडिरहेछन् यतिबेला मानसरोवर हाँस्न सकिरहेको छैन सेतीका बाफहरू पूर्वतिर उडिरहेका छन् बन्दुकको आवाज रोकिएको छ चराहरू मौन छन् पुन्टी र कविता पुनहरूलाई आठ मार्च थाहा छैन सहरभित्रका कङ्क्रिट–महलहरू धुमधाम मनाइरहेछन् दोरम्बा र खाराहरू बेनी, गौरहरूका सपना बिटुल्याउँदै एनजीओहरू समाजवादका समाचार लेखिरहेछन् पुन्टी रोकायाको आङ्मा केही नभए झैँ नाङ्गिएको लोकतन्त्र कविता पुनहरूको आँसु पिइरहेछ ।