भारतीय सेनाका कर्णेल जब युवती च्यापेर लाप्राक पुगे

विनाशकारी भूकम्प गएको करिब एक महिनापछि उत्तरी क्षेत्र गोरखाको बारपाक पुग्दा ढिलो भएछुँ । त्यो पनि जम्मा तीन दिन । ‘तपाईं तीन दिन ढिलो हुनुभयो, नत्र भने देख्नुहुन्थ्यो बास्तविक भूकम्प प्रभावित बारपाक ।’ भूकम्प गएको दश दिन पछि नेपाल आएकी एक युवती अध्ययनको शिलशिलामा युकेमा बस्ने शिला घलेले दिएको पश्चातापपूर्ण जानकारी हो यो । ‘किन ?’ उनले सबैतिर तंग्रिदै गरेका स्थानहरु देखाउँदै भनिन् – ‘जे देखिराख्नु भएको छ यो अस्ती, हिजो र आज तीन दिनमा गरिएको मेहेनतको प्रतिफल हो,’ आँखा चिम्लिदैं छातीमा हात राखेर भनिन् – ‘त्यसअघिको बारपाकको उराठ लाग्दो कुरुपता बयानै नगरौँ,  तपाईं ढिलो आउनुु भो, यु मिस जस्ट थ्री डेज ।’ हङकङबाट आएका एक युवकको पहलमा त्यो सफाइ गरिएको रहेछ । हामी पुगेको चारदिन अघिको साँझ कटुवाले ९ठूलो स्वरले सार्वजनिक कार्यको जानकारी गराउने प्रथा० शैलीमा सबैलाई जानकारी गराएपछि पछिल्लो दिन दुई सय र अर्को दिन दुई सय ५० जना स्थानीय भेला भएर सफाई गरेका रहेछन् । हामी पुगेकै दिन पनि उनीहरु सरसफाइ गरिहेका थिए । ‘अनि सेना प्रहरी र अरु उद्धारकर्ताहरुले के गरे त रु भारतीय सेनाको टेन्टहरु अझै यतै बसेका रहेछन् !’ जिज्ञासा खस्न नपाउँदै स्थानीय उमाविको खेलकुद मैदान देखाउँदै उनले भनिन्– ‘भारतीय सेना त दिन भरि टेन्टमा सुत्छन् । तिनिहरुको हेलिकप्टर आउँदा एकछिन निस्केर सामान झार्छन् । अनि क्रिकेट खेलेर रमाइलो गर्छन् ।’ धेरैजसो महिला र युवतीहरु भत्किसकेका र भत्किन ठिक्क परेका घरका भग्नावशेष मिलाउँदै गरेको र पुरिएको अन्नबाली निकालिरहेका देखिन्थे । बारपाकका युवा र पुरुषहरु केहि त्यहीँ रहेपनि धेरैजसो वैदेशिक रोजगारका लागि नेपाल बाहिरै रहने गरेका छन् । ब्रिटिस आर्मी, इन्डियन आर्मी,  हङकङ, साउदी, मलेसियालगायतका ठाउँहरु उनीहरुका वैदेशिक रोजगारीका गन्तव्य हुन् । पछिल्लो दिन बिहानै हामी बारपाकको छिमेकी गाविस लाप्राक पुग्दा त्यहाँका स्थानीय राहत ल्याउने र बिरामी लैजाने हेलिकप्टर कुरेर बसिरहेका थिए । दुई वर्षीय छोराको भाँचिएको हातको प्लास्टर खोल्न जाने लाईनमा बसिरहेकी १८ वर्षीया जुनुमाया सुनार सेतो हेलिकप्टर आकाशमा देख्ने बित्तिकै मुस्कुराइन् । केटाकेटीदेखि वृद्धवृद्धासम्म ‘राहत आयो’ भन्ने आशले ल्यान्डिङ स्थलतिर दगुरे । हेलिकप्टर ल्यान्ड भयो । म जुनुमाय सँग कुरा गरिरहेको थिएँ । पूर्वप्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईको टोली स्थानीयसँग अन्र्तक्रिया गरिरहेको थियो । हेलिकप्टर आउँदा एकछिन बिथोलिएको उनको अन्र्तक्रिया फेरि सुरु भयो । सबैले हेलिकप्टर पट्टी पिठ्युँ फर्काए । अस्थाई टेन्टहरु सबै चहारी सकेपछि ‘किन राहत बाँडिएन ?’ भन्ने खुल्दुलीका साथ म हेलिकप्टर ल्यान्ड भएको स्थानमा पुग्दा एक लक्का जवान दुई विदेशी युवतिसँगै फोटो सुट गरिरहेका थिए । उनका हाउभाउ हेर्दा लाग्थ्यो कुनै हलिउड सिनेमाको सुटिङ चलिरहेको छ । दाँया पोज, बाँया पोज । ढल्किएर, माथि आकाशतिर फर्किएर । केटकेटीहरु उनको पोज दंगदास मान्दै हेरिरहेका । ती फोटोसुट गर्ने दुई युवती एकाएक हेलि चढे । त्यसपछि चढे, सेतो टिर्सटमा कालो चस्मा लगाएका ती जवान । हेलि स्टार्ट भयो र उडि त हाल्यो । बुझ्दा पो थाहा भयो उनी रहेछन्– भारतीय सेनाका कर्णेल ललित राई । स्थानीयको स्थिती बुझ्न आएका रे ! न ल्यायो राहत । न लगियो बिरामी । मुस्कुराई रहेको जुनुमायाको अनुहार एकाएक अँध्यारो भयो । राहतको पखाईमा बसेका केटाकेटीले औंला टोक्दै दंग खाए । बुढाबुढीले निधारमा हात लगाएर हेलि उडेको हेरे । हेर्दा हेर्दै भारतीय सेनाका कर्णेल ललित राई लाप्राक माथिको क्षितिजमा पुगिसकेका थिए । जुनुमाया सायद पर्खिरहेकी थिइन् होली । हामी पनि लाप्राक छोडेर उकालो लाग्यौँ ।