प्रचण्ड किन गर्छन् हेलचेक्र्याइँ ?

काठमाडौं, बिहान ६ बजेको हुँदो हो । एमाओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ टिटी खेल्दै थिए । गोरखा यात्राको तयारीमा लागिरहेका उनका सहयोगी एवम् सुरक्षाकर्मीहरु । उनी आए र घरभित्र छिरे आधा घन्टा नबित्दै । स्वकीय सचिव चूडामणि खड्का र प्रहरीका डीएसपी दानबहादुर मल्लले तयार हुन आदेश दिनेबित्तिकै आँगनका तीनवटा गाडी स्टार्ट भए । सुरक्षाकर्मीहरुबीच चिया–नास्ता खाए–नखाएको चर्चा चल्यो । कतिले खाएका रहेछन् त कति बाँकी । कोही गिलास हातमा लिएर ‘स्टन्डबाई’ बसेका । गोरखाको आरुघाट पुगेर आजै फर्कन सकिन्छ कि गाह्रो हुन्छ भन्ने विषयमा सचिवालय र सुरक्षाकर्मीहरुबीच कुराकानी हुँदै थियो । सचिव खड्काले बेलुकी ५ बजेको शीर्ष बैठक भेट्न आइपुग्नुपर्ने बताए । नजिकै उभिइरहेका डीएसपी मल्लले सुरक्षा चिन्ता दर्शाइरहेका थिए । ‘बुढाले दाब् भन्नुुहुन्छ...’ बोले– छेउमै चिया पिइरहेका प्रचण्डका सवारीचालक । ‘दाब्’ भनेको बुझेनन् शायद सचिव खड्काले । र, खोजे प्रष्ट हुन । कुमारले प्रष्ट्याए– ‘गाडी चलाउँदै गर्दा ढिलो हुन्छ भन्ने लागेपछि मलाई गाडीको स्पिड पूरै बढ्नेगरी एक्सिलेटर दाब्न भन्नुहुन्छ क्या प्रचण्डले ।’ मल्ल खिस्स हाँसे । खड्काले खास प्रतिक्रिया दिएनन् । सचिवालय र सुरक्षाकर्मीबीच हिजोको सिन्धुली यात्राबारे चर्चा चल्दै थियो । उनीहरुले सिन्धुलीबाट १ घन्टामा काठमाडौं आइपुगिएको बताइरहँदा मेरो आङ सिरिङ्ग भयो । घरभित्र छिरेको पाँचै मिनेटमा प्रचण्ड ओर्लिए । सुरक्षाकर्मी र सचिवालयका सदस्यहरु एकै सासमा गाडी चढे र निस्कियो ‘प्रचण्ड कारगेट’ आरुघाटको यात्रामा । कलंकी पुगेपछि पत्रकारहरुको गाडीसँग भेट भयो । अब म पत्रकारहरुसँग मिसिनु थियो र प्रचण्ड–यात्राको रिपोर्टिङ गर्नु थियो । अगाडिको सिटमा बसें, गाडीचालकसँगै । प्रचण्डको गाडी बीचमा, अघि जनपद प्रहरीको अगुवा गाडी । पछाडि सशस्त्र प्रहरीको पछुवा र त्यसभन्दा पछि हामी पत्रकारहरुको गाडी । स्पिड ख्याल भएन । तर, रिंगटा लाग्लाजस्तो । बेला–बेलामा हाम्रो गाडीले सशस्त्रको पछुवा गाडीलाई हाँनुला झैं गर्ने । हाम्रा चालकलाई हामीले प्रचण्डको गाडी नछोडी हिँड्न भनेका थियौं । पत्रकार मित्र दयानिधि भट्टलाई थानकोट छोड्नासाथ पिसाबले च्याप्यो । गाडी रोकौं– छुटिने, नरोकौं– रोक्न नसकिने । पत्रकार साथीहरु ठट्टा गर्दै जिस्क्याउन थाले दयाजीलाई । नौबीसे क्रस गरेपछि मात्रै रोकियो प्रचण्डको गाडी । बाटामा पिसाब फेर्न पाउँदा निकै चंगा भयो मन । प्रचण्डको गाडी हतारिएको थियो । आरुघाट पुगेर साँझै फर्किनु असम्भवजस्तै लाग्दै थियो हामीलाई । बाटो एकदमै कच्ची र खराब भएको बताउँदै थिए राससका रमेश लम्साल । बेनीघाट पुगेपछि हाम्रो यात्रा खोलातिर झर्र्यो र तरेर केही उक्लियो । सशस्त्रको पछुवा गाडीको पछाडिपट्टी रहेका सुरक्षाकर्मीहरुले एकाएक ज्याकेट लगाए र टोपी पनि । हामीमध्ये कसैले भन्यो– ‘यिनलाई जाडो भयोजस्तो छ ।’ ‘होइन’, कसैले भन्यो– ‘धुलो छेक्न हो ।’ कच्ची बाटोमा धुलो उडाउँदै गाडी हुँइकिन थाल्यो । हाम्रो गाडीका चालकले ‘क्लचप्लेट’ कमजोर भएको बताएका थिए कलंकीमै । भाडाको टाटासुमो गाडी, पुरानो लाग्ने; हामी उसै डराइरहेका थियौं । आधा घन्टा कच्ची बाटो हिँडेपछि धुलो खप्न नसकेर हामीले केही पछि हिँड्न भन्यौं हाम्रो गाडीका चालकलाई । करिव १ घन्टा दगुरेपछि हामीले भेट्टायौं रोकिएको प्रचण्डको गाडी । बुझ्दा सशस्त्रको पछुवा गाडी ‘पन्चर’ भएछ । कान्तिपरका सरोजराज अधिकारीले प्रचण्डलाई जिस्क्याए– ‘ओलीलाई परीक्षण गरेर मात्रै प्रधानमन्त्री बनाउने कि नगरीकनै अध्यक्षज्यू ?’ खित्का छाडेर हाँसे मात्रै प्रचण्ड, जवाफ केही दिएनन् । तर, राजनीतिका बारेमा बोले– ‘संविधानको अन्तर्वस्तुमा सहमति नभई राष्ट्रिय सरकारमा जाँदैनौं हामी ।’ लगत्तै फेरि उही रफ्तार । बाटोमा हामीले प्रचण्डलाई भेट्दा उनी त केही वस्तीहरुमा भेटघाट सकिवरी निस्किसकेका पो हुन्थे । नत्र केही वस्तीहरुमा संवाद सक्नै लागेको अवस्थामा भेटिन्थे । आरुघाट पुग्दा दिउँसोको १२ बजेको थियो । उनी पुनः हिँड्दा झन्डै ३ बजेको । हामीले उनको सचिवालयसमक्ष सर्त राख्यौं– सकिन्छ भने धादिङतिरबाट फर्कौं, सकिँदैन भने हाम्रो गाडी अगाडि हिँड्नपर्यो । सचिवालयले गाडी अगाडि हिँडाउने सर्त मान्यो । हामीले यस्तो किन भन्यौं भने हामी चढेको गाडीले फर्किंदा बाटामा पर्ने केही उकाला र गेग्र्यान सडक उक्लिन्छ भन्नेमा हामी विश्स्त थिएनौं । हाम्रो गाडीका चालक पनि यसै भन्दै थिए । कम्तिमा सँगै भइयो भने ठेलठाल गरेरै पनि त गाडी अघि बढाउन सकिन्छ । एक घन्टाको यात्रापश्चात हामीलाई उछिन्यो प्रचण्डको गाडीले । त्यसो हुनु हाम्रो सर्तको उल्लंघन थियो । तर, हामीसँग विकल्प थिएन । अर्कातिर बालुवाटारमा शीर्ष बैठक भ्याउन आइपुग्नुपर्ने प्रचण्डको बाध्यता । केही छिनसम्म त पारिपट्टितिर उनको गाडी देखिँदै थियो । तर, अलि पछि उनको गाडी पारिपारि भित्तामा समेत देखिन छोड्यो । करिब ६ बजेतिर बाटामा रोकिएको अवस्थामा फेरि भेट भयो प्रचण्डको गाडीसँग । प्रचण्ड कुनातिर बारीको पाटामा स्थानीय जनतासँग कुराकानी गरिहेका थिए । हामी पनि रोकियौं र सौध्यौं– ‘किन रोकिएको ?’ सशस्त्रको पछुवा गाडीको देब्रे साइडमा पछाडिको चक्कामा त एउटा मात्रै नट बाँकी रहेको सुरक्षाकर्मीले देखाए । हाम्रो मुटु ढक्क भयो । गाडीको स्पिड बढी भएपछि चक्काका नटबोल्टहरु उछिट्टिएका रहेछन् । हाम्रा चालकले बताए– कच्चीमा प्रायः आउँछ यस्तो समस्या । सशस्त्रको पछुवा गाडी त्यहीं छाडेर हामी अगाडि बढ्यौं । अब भने बेलुकीको बैठक नभ्याउने कुरामा ढुक्क थिए प्रचण्ड । बुढीगण्डकी जलविद्युत् आयोजनाको ड्याम परीक्षणका लागि बनाइएको सुरुङमा आएपछि प्रचण्ड गाडीबाट झरे र बुढीगण्डकीको बारेमा बुझे । उनकै गाडीमा आरुघाटबाट चढेका उनका पुराना सहकर्मीले त्यसबारे उनलाई बताए । बेनीघाट आएर खाजा–नास्ता गर्दा झन्डै साँझले छोपेको थियो । सशस्त्रको अर्को गाडी नजिकै कतैबाट मगाएहोलान्, त्यो आयो र पत्रकारहरुसँग बिदा भएर प्रचण्ड कुदे अगाडि । हामी केहीबीच कुराकानी पनि भयो– यसरी कुदेपछि कसरी हुन्छ प्रचण्डको सुरक्षा ? के सुरक्षा–खतरा भनेको कोही–कसै–कतैबाट आक्रमण हुनु मात्रै हो र ? उनका अगुवा तथा पछुवा गाडी यसअघि पटकपटक दुर्घटनामा परिसकेका छन् । आखिर किन यस्तो हेलचेक्र्याइँ गर्छन् प्रचण्ड ? कि आक्रमण हुने कुरालाई मात्रै खतरा ठानिएको हो ? के बाटो हिँड्दा हुन सक्ने दुर्घटनाप्रति उनि यति बेपरबाह हुन सक्छन् ? हामी देख्ने र भोग्नेहरुले भन्नैपर्छ– चाँडै ध्यान पुर्याइयोस् यसबारे ।